Reis van Sumatra naar Nederland
Rapita Manulang, 27 jaar oud, groeide op in Jambi, een provincie op Sumatra in Indonesië. Haar ouders komen uit Medan, en haar (daar bekende) Batak-cultuur onderscheidt zich van andere Indonesische gemeenschappen. "We hebben een andere taal, een ander accent, en zelfs andere familienamen," legt ze uit. Al van jongs af aan wist Rapita dat ze meer van de wereld wilde zien. Ze had altijd al een verlangen om de wereld buiten Indonesië te ontdekken. “Vanaf mijn twaalfde of dertiende jaar dacht ik al aan studeren in het buitenland," zegt ze. Uiteindelijk kwam de kans om naar Nederland te gaan en Rapita greep die met beide handen aan vertelt ze.
Voor het eerst naar Nederland
Rapita kwam op 25-jarige leeftijd naar Nederland. Dit viel samen met de coronapandemie, wat het een uitdagende periode maakte. Voordat ze kon vertrekken, volgde ze een intensieve Nederlandse taalcursus en verschillende voorbereidingsprogramma’s die je klaarstomen voor vertrek. De keuze voor Nederland was deels cultureel geïnspireerd. “Nusantara heeft een Indonesische achtergrond, dus ik voelde meteen een connectie,” legt ze uit.
Een vertrouwd thuis
Bij Nusantara ziet Rapita veel elementen uit haar eigen cultuur, zoals bijvoorbeeld bidden voor de maaltijden. “We bidden altijd voor het eten, dat is echt Indonesisch. Het voelt goed om die tradities hier terug te zien,” zegt ze met een glimlach. Het contact met de bewoners verloopt ook veel soepeler. Met de bewoners praat zij vaak over familie, herinneringen aan vroeger en de band met Indonesië. “Het is heel persoonlijk en warm” vertelt ze. Je kan jezelf nou eenmaal een stuk makkelijker uiten in de taal waarmee je bent opgegroeid.
De overstap naar de Nederlandse zorg
Rapita werkte eerst in een ander verpleeghuis voordat ze bij Nusantara terechtkwam. “Het voelde anders,” zegt ze over haar eerste ervaringen in de Nederlandse zorg. De sfeer was anders, formeler, en de communicatie verliep stroever. De cultuurverschillen maakten het werken soms uitdagend en er was meer afstand tussen personeel en bewoners. In Nusantara vond ze direct aansluiting. “Ik voelde me meteen thuis. De bewoners begroetten mij gelijk en de sfeer was warm en vertrouwd.”
Het gebruik van traditionele Indonesische aanspreektitels, zoals ‘oom’ en ’tante’ gaven haar daarnaast een gevoel van familie. “Het voelt dichterbij, alsof ik met mijn eigen mensen ben,” legt ze uit. Dat was ook een van de redenen waarom Rapita besloot om te solliciteren bij Nusantara toen er een vacature open stond. De sfeer en het gevoel binnen een zorgorganisatie is natuurlijk heel persoonlijk.
De uitdagingen van het emigreren naar Nederland
Rapita geeft toe dat het leven in Nederland soms wennen is. “Ik moest erg wennen aan het directe karakter van Nederlanders” zegt ze. “In Indonesië ben je gewend om minder direct te zijn en niet altijd je mening te geven.” Toch voelt ze zich steeds meer op haar gemak en krijgt de Nederlandse cultuur langzaam een plekje in haar hart.
Het meest mist ze de wekelijkse familiebezoeken die ze in Indonesië had, waarbij haar hele familie en vriendenkring samenkwam. “Die gezelligheid mis ik wel,” geeft ze toe. Maar door regelmatig videocalls met haar familie in Indonesië te doen, is ze er toch een beetje bij.
Het eten uit Indonesië mist ze af en toe ook. Haar lievelingsgerecht Batagor met pindasaus mist ze het meeste. Gelukkig maakt Nusantara elke dag een ander Indisch gerecht, waardoor Rapita toch een stukje thuis kan proeven. Alhoewel zij af en toe een bordje met lekker Hollandse aardappel, groente en vlees ook kan waarderen!
Werken in de Psychogeriatrie
Rapita werkt nu op de afdeling psychogeriatrie, waar ze de afwisseling qua werk erg leuk vindt. “Geen dag is hetzelfde, en dat maakt het werk zo leuk”. De band met de bewoners is belangrijk voor haar. “Ik hou van mijn werk en van de bewoners. Het is een plek waar ik echt mezelf kan zijn. Met veel van de bewoners kan ik in mijn moedertaal praten, dat maakt het een stuk persoonlijker.”
Haar toekomst in Nederland
Rapita werkt sinds februari bij Nusantara en heeft nog geen concrete plannen voor de toekomst. Ze wil voorlopig ervaring opdoen en zich verder ontwikkelen binnen Nusantara. “Voor nu wil ik alles rustig laten inwerken en zien hoe het gaat,” vertelt ze. Of ze ooit terugkeert naar Indonesië, weet ze nog niet. Voorlopig voelt Nederland als haar thuis.
‘Een klein Indonesië’
Als Rapita Nusantara in drie woorden zou moeten omschrijven zou het zijn “Een klein Indonesië.” Ze voelt zich thuis in de vertrouwde Indonesische cultuur, zelfs midden in Nederland. “Het is alsof je een stukje Indonesië binnenstapt als je hier bent,”. Dit zorgde ervoor dat het werken enorm snel wende.
Voor Rapita is Nusantara meer dan een werkplek; het is een organisatie waar cultuur, zorg en warmte samenkomen. Een plek waar ze zich ondanks de duizenden kilometers afstand van haar geboorteland thuis voelt. Dat maakt Nusantara als woon-zorgorganisatie zo bijzonder!
Nieuwsgierig?
Ben je enthousiast geworden na het lezen van het verhaal van Boris? Neem vooral een kijkje op onze vacature pagina. Hier kan je onze actuele vacatures vinden.
